Senin Adın Turk, Senin Adın Mazlum

Mustafa ÖZTÜRK

Ölüm timleri insan avına çıkmış. Yakaladıkları her Türk’ü katlediyorlar. Sakın sokağa çıkmayın!

Türk coğrafyasının doğu ucu Doğu Türkistan’da ölüm, bu günlerde, Uy­gur Türklerine kaşla göz arası kadar yakın. Her an kapınız çalınabilir ve sokak ortasın­da kurşuna dizilebilirsiniz.

Ölüm timleri insan avına çıkmış. Yakaladık­ları her Türk’ü katlediyorlar. Sakın sokağa çıkma­yın!

Belli ki Çin yönetimi, Uygur Türklerini yok etmekte kararlıdır. Çünkü yapılan bir “etnik te­mizlik” hareketidir. Olaylar bazı kişi ve grupların çatışmasından ibaret değil, bir politikanın sonucu­dur.

Dünyanın en despot devletine karşı hiçbir maddî silahı bulunmayan Uygur Türk’ü ne yapa­bilir, yumruğunu sıkıp tankın üzerine yürümekten başka. Irz ve namusuyla oynanılan bir Türk ne ya­par? Ekmeği çalınan aç bir insan ne yapar?

Bağımsız bir devletiniz yoksa istila edilmiş bir vatanda yaşıyorsanız kimse gözyaşlarınıza al­dırmaz. Zalimler, emperyalistler merhameti tanı­maz. Sadi Somuncuoğlu büyüğümüz, “Konfiçyus gitmiş, Mao kalmış” diye yazdı, ne kadar haklı.

Türk milleti olarak tarih boyunca geniş top­raklara hükmeden devletler kurduk. Hepsinin de temelinde adalet vardı. Hepsinde de hak üstün tu­tulmuştu. İnsan eşref-i mahlûk sayılıp haysiyet ve şerefiyle korunmuştu. Irk ve din ayırmadan yöne­tildi ülkeler. Asiler ve zalimler dışında kime kalktı Türk’ün kılıcı?

Merhamet gösterdiğimiz toplumlardan neden merhamet göremiyoruz? Merhametimiz yüzünden mi? Elimizde fırsat varken ezip geçseydik, kesip doğrasaydık şimdi çıkar mıydı sesleri?

Hayır dostum! Yanılıyorsun elbette. Yapsay­dın bu söylediklerini ne Türk ne büyük olabilirdin. Sen merhametin ve adaletin olduğu için büyüksün. Hacı Bektaş’ı, Yunus’u, Mevlana’yı içinden çıkar­dığın için büyüksün.

Sen Kerbelâ’da Hüseyin, Balkan’ın göç yollarında açlıktan ölen çocuk, Kafkasya’da Hınçak’ın katlettiği ihtiyar, Urumçi’nin bir fabrikasında ka­rın tokluğuna çalışan bir Uygur kızısın. Senin adın mazlum.

İki asırdır Türk’ün çekmediği çile, görmediği vahşet kalmadı. Gün ve ay geçmiyor ki vatanın bir köşesinden feryatlar yükselmesin. Dün Girit’ten, Tuna boylarından, Kırım’dan, Hocalı’dan idi; bugün Urumçi’den, Kaşgar’dan, Telafer’den, Kerkük’ten…

Birleşmiş Milletler nerede ve ne iş yapar?

Güvenlik Konseyi ne zaman toplanır?

Bizim çok demokrat, çok bilmiş yazarları­mız; İnsan hakları şampiyonluğunu kimseye bı­rakmayan dernek ve vakıflarımız neden susar, diye sormayalım. Çünkü, söz konusu Türk mil­leti olunca susmaya veya suçu yine Türk milleti­ne yüklemeye memur ve mahkumdurlar. Irak’ta 2 milyon canın ölümünü görmezden gelenlerin, Doğu Türkistan’da birkaç bin Türk’ün katledilişi karşısında kıllarını kıpırdatırlar mı sanıyorsunuz?

Bu çağda dahi öyle bir orman yasası hâkimdir ki güçlü olmaya mecbursun. Demokrasi ve insan hakları sözcüklerinin büyüsüne kapılıp uyuma! Öyle güçlü ol ki sana saldırmaya cesaret dahi ede­mesinler.

Keşke, demokrasi ve insan hakları söylemle­rinde herkes samimi olsaydı. Keşke savaşlar hiç olmasaydı, her millet kendi yurdunda hür ve onu­ruyla yaşayabilseydi. Fertler gibi ulusların da dost olabilecekleri bir çağı, acaba, görebilecek miyiz?

Orada Doğu Türkistan yanıyor, burada içi­miz. Söndürmeye gücümüz yetmiyor. Telafer’e, Kerkük’e, Karabağ’a ulaşamayan biz biçareler binlerce kilometre öteye nasıl ulaşırız? Güçsüz zavallılarız biz, horlanmaya layık.

Keşke, Kanuni devrini hatırlatan kudretli bir devletimiz olsaydı. Her vatandaşının hakkını ko­ruyan, mazluma kol kanat geren ve Türk coğrafya­sını kollayan. Sözünü dünyaya dinleten bir dev­letimiz olsaydı keşke. O zaman, uzakta da olsa, bir Türk’ün tırnağına kim dokunabilirdi?

Yine de devletim var, çok şükür. Bayrağım ve bağımsızlığım var. Onu güçlü ve kudretli yapmak bizim elimizde. Gece-gündüz çalışalım ki Doğu Türkistan’da yaşananlar kaderimiz olmasın.

Yapmamız gereken çok şey var. En azından safımız belli olmalı. Zulmü kınamalı ve yerden bir taş alarak zalime fırlatmalıyız. En azından yapma­lıyız bunu. Daha hamiyetli olanlar, mazlumların gözyaşlarını sileceklerdir.

Sevinçler paylaşıldıkça artar, acılar da pay­laşıldıkça azalırmış. Paylaşıyor muyuz acıları? Hem insan hem de millet olmanın birinci şartı de­ğil midir bu? Neden öyleyse televizyon kanalları programlarını değiştirmeyip, çılgın eğlencelerini sürdürebildiler? Bir günlük yas tutamayacak ka­dar yitirdik mi duygularımızı?

Politikacılarımız çok anlamlı konuşmalar yaptılar. Kutlarız onları. Ancak, işe ve eyleme dö­nüşmeyen sözden ne fayda gelir? Hatta zararlı da olabilir. Çünkü, söylenenleri ciddi zanneden dost­lar umutlanacak, düşmanlar ise tedbir alacaktır. Aldanmayalım o içi boş sözlere. “Fransız-İtalyan mallarına boykot” çağrılarının nasıl akim bıra­kıldığını hatırlayalım. Devletiniz “Millî”, halkı­nız “bilinçli” değilse, “Çin mallarına boykot” çağrısı da sonuç vermeyebilir. Hatta teklif sahiple­ri bile, “Ben böyle demek istemedim.” diye yüz seksen derece kıvırabilirler. Geçelim böylelerini.

Aslında kalitesiz Çin mallarını almak, akıl­sızlıktır. Evinizi hurda ile dolduruyor ve millî eko­nomiye zarar veriyorsunuz. Ekonomistlerimiz ve tüketiciyi koruma derneklerimiz bu konuya eğilip, halkı bilinçlendirmeli.

En iyisi ise, “tavır adamı” olmaktır. “Bana düşman olan bir milletin ürettiği malı niçin ala­yım?”, “O mal, hunharca katledilen soydaşla­rımdan daha mı değerli?” diye sormalıyız vic­danımıza.