Yrd. Doç. Dr. Mustafa EKİNCİKLİ
Millî Mücadele’de Ermeniler ve bilhassa Rumlar, bin yıla yakın bir süredir birlikte yaşadıkları ve kendilerine adalet, müsamaha ve şefkatten başka bir idare tarzı uygulamamış olan Türklere karşı ihanet içinde bulundular. Ancak Anadolu’da yaşayan bütün Hıristiyanlar bu ihanetin içinde olmadılar. Birtakım Hıristiyan gruplar böyle bir ihanete teşebbüs etmedikleri gibi Milli Mücadele’ye yardım dahi etmişlerdir ki biz bunlara Türk Ortodoksları diyoruz.
Papa Eftim başta olmak üzere Anadolu’da yaşayan Türk Ortodoksları, Millî Mücadele başladığında Mustafa Kemal Paşa’nın yanında yer alarak Rumlara karşı mücadele ettiler. Ermeni ve Rum Hıristiyanlarından farklı bir tavır sergileyen bu insanlar, kendilerinin Türk olduklarını savunarak 30 Ocak 1923 tarihinde imzalanan, “Türk ve Rum Ahalinin Mübadelesine Dair Mukâvelename” ye göre Yunanistan’a gönderilmeye de karşı çıktılar. Yakın tarihimizde yaşanan bu ilgi çekici olaylar ister istemez Türk Ortodokslarının kimliğinin sorgulanmasını gündeme getirmiştir.
Türk Ortodokslarının menşe’i konusunda değişik görüşler vardır. Millî Mücadele sonuna kadar Anadolu’da Müslüman Türklerden tamamen farksız bir şekilde yaşayan ve Rumca bilmeyen bu Ortodokslar, acaba ana dillerini unutmuş, Türkleşmiş Hıristiyanlar mıdır? Yoksa ırken Türk olup da sonradan Hıristiyanlığı kabul etmiş, lisanen değilse bile hissen Rumlaşmış insanlar mıdır? Bu görüşlerden biri diğerine göre henüz üstünlük sağlayabilmiş değildir. Ancak biz Türk Ortodokslarının kimliğini ortaya çıkarırken ikinci görüşe ağırlık vereceğiz.
Tarihî olarak Türk Ortodokslarının Türk menşe’li oldukları söylenebilir. Bilindiği gibi XI. yüzyıla kadar, Orta Asya’dan Batı’ya doğru gelişen Türk fütuhatının istikameti, Hazar ve Karadeniz’in kuzeyindeki bozkırlardan Tuna boylarıdır. IV. yüzyıldan itibaren bu istikameti takip eden Türk boyları, ilk numune Batı Hunları olmak üzere Avrupa’da kavimler göçüne sebep olmuşlardır. Bulgarlar, Avarlar, Peçenekler, Uzlar, Kıpçaklar (Kuman) hep bu yolu takip ederek Balkanlar’a, Bizans ülkesine gelen Türk boylarıdır. Bu Türk boyları ilk göründükleri zamanlarda Bizans’ı meşgul etmişler, fakat zamanla eski güçlerini kaybederek bu imparatorluğun nüfuzu altına girmişlerdir. Bizans’ın bu Türk boylarına karşı uyguladığı siyaset; önce gelenleri daha sonra gelenlerle savaştırmaktır. Bu Türk boyları, siyasî bir güç olmaktan çıkınca da Bizans İmparatorları tarafından sistemli bir şekilde Hıristiyanlık tesirinde bırakılarak eritildiler. Bizans’ın tesiri altına giren bu Türkler ya Anadolu’da sınır muhafızı olarak yerleştirildiler veyahut da paralı asker olarak orduda çalıştırıldılar.
Türkler arasındaki Hıristiyanlık faaliyetleri Balkanlar ve Orta Asya’da yoğunluk kazanır.Bu sahadaki faaliyetlerin daha etkili olduğu ve Hıristiyanlığın buradaki Türk boyları arasında daha fazla kabul gördüğü anlaşılmaktadır.[1] Balkanlara, Karadeniz’in kuzeyinden geçerek gelen Bulgar, Avar, Peçenek, Uz, (Kuman) Kıpçakların, millî şuur yerine kabile şuuruna sahip olmaları, Bizans İmparatorluğunun işine gelmiş, asırlarca bu Türk boylarını birbirine düşman etmiş ve birbirine kırdırmıştır. Bizans, Türkleri birbirine düşürüp perişan ettikten sonra onları esir almış ve Hıristiyanlaştırıp; Balkanlar’a ve Anadolu’ya yerleştirmiştir.[2]
Türklerin, Anadolu’ya ilk adım atışları, Selçuklu Sultanı Alp Arslan’dan beşyüz elli yıl kadar önce gerçekleşmiştir. İlk gelenler de Bulgar Türkleridir. 530’da Bizans orduları tarafından bozguna uğratılan Bulgarların bir kısmı Anadolu’ya geçirilerek Trabzon havalisi ile Çoruh ve Yukarı Fırat bölgelerine yerleştirildiler.
577’de Bizans İmparatoru II. lystinos, İranlılar ile savaşmak üzere Avarlardan bir kısım halkı mai’yyetine almış ve Anadolu’ya geçirerek Doğu bölgelerine yerleştirmiştir. Aynı işi, 620 senesinde İmparator Heraclius yapmıştır. 755’te ise bu defa Bulgarlardan bir kısım halk Anadolu’ya geçirilerek; Tohma ve Ceyhan havzasına, yine Bizans İmparatorluğu tarafından iskân ettirilmiştir.[3]
Görülüyor ki, Bizans Devleti daha VI. yüzyılın başlarından itibaren, Türkleri bir yandan Hıristiyanlaştırmaya, bir yandan da askerî hizmete almaya ve Anadolu’ya iskân etmeye çalışmıştır.[4] Bu iskân ve askere alma işi Ermenilere, İranlılara ve Müslüman Araplara karşı olmuştur. Bu dinî, siyasî, askerî ve iktisadî hâdise, yüzyıllar süren bir sosyolojik yol içinde, Türklerin kendilerini Rum sanmalarına yol açacaktır. Diğer bir kayıp, Doğu Anadolu’da olacak ve birçok Türk boyu da, Ermeni kilisesinin misyoner faaliyeti içinde Ermenileşecektir.
Hun Türklerinin Anadolu’ya geldikleri biliniyorsa da, ilk Türk yerleşme hareketini Bulgar Türkleri ile başlatmak daha doğru olur. “Asker veya hudut muhafızı veyahut da kolonizatör olarak Anadolu’ya sevkedilmiş” olan ve iskân edilen bu unsurlar, daha sonraki yıllarda, “İslâmlara karşı hudutları korumak maksadıyla Karaman, Kayseri bölgelerine yerleştirilmiş” bulunuyorlardı.[5]
Zeki Velidi Togan, “Bizans ordusuna intisap edip, Toros, Kapadokya ve saire taraflarda yerleştikleri görülen Bulgar, Peçenek ve Uz gibi Hıristiyanlığı kabul eden Türkleri bile, dinbirliğine dayanarak”, Rumlaştırıp, Ermenileştiremediklerini söylerken,[6] Mehmet Eröz aynı kanaatte değildir. Erüz’ün ortaya koyduğu fikir, bize de daha makul gibi görünüyor. Bu fikre göre, Ermeni cemaati içinde kalan Türkler, benliklerini, kültürel kimliklerini iyiden iyiye kaybetmiş ve Ermenilik duygusuna saplanmıştır. Rum cemaati içinde kalan Hıristiyan Türkler ise, kararsızdırlar. Kendilerine “Rum” adını veriyorlarsa da, bunu yürekten benimsemedikleri anlaşılıyor. Daha doğrusu, dinî mahiyetteki eserlerden ve nasihatlerden öteye bir bilgi sahibi olamadıklarından ötürü, karanlıktadırlar. Bu husus vesikalar incelendiğinde daha iyi anlaşılabilir.[7]
“Şer’iye Sicilleri”nden öğrenildiğine göre; Selçuklular, Anadolu’ya girdiklerinde buralarını, Hıristiyan olmuş Türklerle meskun bulmuşlardı.[8] Bu Türklerde Bulgarların izlerini, yer adlarında,[9] oymak ve insan adlarında görmek mümkündür. Bulgar Türklerinin Ankara ile Kayseri arasına, Bursa çevresine, Antalya ve Milâs taraflarına yerleştiği anlaşılıyorsa da, en büyük yerleşmenin Trabzon ve çevresi ile Tarsus (Karaman’a kadar) çevresine vaki olduğu görülüyor.[10]
Bugün Anadolu’daki bazı yer adlarına bakarak bunların da Avarlardan kalmış olabileceğini söyleyebiliriz. Meselâ şu köylerin adları Avarları hatırlatmaktadır; Avadan (Tarsus), Avadan (Eskişehir), Avaduri (Midyat), Avakent (Kulp-Diyarbakır), Aval (Eruh-Siirt), Avalama (Konya), Avan (Şirvan-Siirt), Avana (Borçka), Avanoğlu (Kırşehir), Avanuşağı (Pazarcık-Kahramanmaraş), Avara (Niksar-Tokat), Avarek (Van), Avarik (Eğin), Avas (Bakırköy-İstanbul), Avasarik (Eciş-Van), Avason (Manavgat), Avasor (Muradiye-Van),[11] Nevşehir’in “Avanos” ilçesi de buna dahildir. Karaman Eyaleti’ndeki Ekrâd (Kürtler) Taifesinden “Avanikler” ve Paşa Sancağı’ndaki Türkmân Taifesinden “Avanlı” (Avanlu) oymakları da[12] adı geçen Avar iskânı ile ilgili olmalıdır.
Peçenekler, 1048’den itibaren Anadolu’ya gönderilmeye ve orada iskan etmeye başlamışlardır. Bizanslılar, savaşta yendikleri Peçenekleri, zora dayanan bir yerleşmeye tabi tutuyor ve Müslüman Türklere karşı onlardan faydalanmaya çalışıyordu. Bu iskanlar bazen gönüllü de olmuştur. Bizans ordusunda ücretli asker olan Peçenekler, aileleri ile birlikte iskan edildiler. Bu nüfus ve göç hareketi, XII. yüzyıla kadar devam etti. XI. yüzyılın sonunda ve XII. yüzyılın başında İmparator Alexis Kommenos, hizmetine almış olduğu Peçeneklerden bir kısmını, Müslüman Türklere karşı mücadele etmek ve müdafaada bulunmak üzere, Anadolu’nun batı bölgesine yerleştirdiği gibi, bir kısmını da Haçlılara karşı koymak amacıyla “Kilikya”da iskan etmişti. Bugün Anadolu’daki yer adlarına bakarak Peçeneklerin nerelere yerleştiklerini tespit etmemiz mümkündür.[13] Yerleşik ve yarı göçebe Peçeneklerin bir kısmı Hıristiyan olarak kalmış ve zamanla Peçenek adını unutarak, kavim adı olarak “Rum” ve “Ermeni” adını benimsemişlerdir.
Bizans imparatorları, diğer Türk boylarını olduğu gibi, Kumanların (Kıpçak) bir kısmını da Hıristiyanlaştırdıktan sonra Balkanlar’dan alıp Anadolu’ya yerleştirdiler. Diğer taraftan Hıristiyan Kumanlardan diğer bir kısmının da, Gürcistan üzerinden gelerek Doğu Anadolu ve Doğu Karadeniz’e yerleştiklerini görüyoruz. Bu şekilde gelen Kumanların (Kıpçak) izlerini, bugün memleketimizin Doğu Anadolu ve Doğu Karadeniz bölgelerinde bulmamız mümkündür.[14]
Bizanslıların, Balkanlar’dan getirip Anadolu’ya yerleştirdiği Kumanlara (Kıpçak) bir örnek verecek olursak: Bizans Devleti, daha önce olduğu gibi, 1252 yılında da, büyük bir Kuman kitlesini, Menderes Vadisine ve Ankara çevresine yerleştirmişti. II. Theodoros Laskaris, babasına (İmparator İonnes Vatalaes’e) bir medhiyesinde: “Sen, İskit’i batı bölgelerinden buraya getirmek suretiyle onun cinsinden doğuda hizmet eden bir kavim yarattın ve onu Pers’in (Türklerin) oğulları yerine ikame etmekle, Türklerin batıya doğru durmadan ilerlemelerini önledin” derken, Kumanların bu iskanını gözönünde tutuyordu.[15]
Anadolu’ya yerleştirilen Hıristiyan Türkler arasında daha başka Türk boyları da bulunabilir. Mesela Hazarlar, Halaçlar ve Oğuzların bazı oymakları İran’dan gelen bir Karakeçili grubu “Ermeni” diye anılıyor. Ayrıca, İzmir’in Çirkincesi, Aydın’ın Mursallısı, Tekirdağ’ın Araplısı, Hıristiyan olan Türkmen köyleridir.[16]
Türk Ortodokslarının, tarihi olarak Türklüklerini ortaya koyabilmek için Gagauzların menşe’ine de bakmak gerekir. Çünkü Gagauzlar, Ortodoks Hıristiyanlığı benimsemiş küçük bir Türk topluluğu olarak günümüze kadar varlıklarını muhafaza etmişlerdir. Günümüzde Moldova Cumhuriyeti’nin Bucak bölgesi başta olmak üzere Ukrayna’nın Odessa ve Zaporoje, Kazakistan’ın Turgay bölgeleri ile Kırgızistan’ın başkenti Bişkek ve Özbekistan’ın başkenti Taşkent civarında yaşamaktadırlar. Ayrıca Bulgaristan, Romanya, Yugoslavya, Rusya, Beyaz Rusya, Gürcistan, Türkmenistan, Litvanya, Estonya, Azerbaycan, Yunanistan ve Brezilya’da da Gagauzlar bulunmaktadır. Toplam sayıları 250 bin civarında tahmin edilmektedir.
Gagauzların menşe’i hakkında birçok görüş mevcuttur. Bazı araştırmacılar onların menşe’lerini Oğuzlara, bazıları Karakalpaklara, bazıları Kıpçaklara, bazıları da II. Keykâvus’u takip ederek Dobruca’ya yerleşen Türkiye Selçuklu Türklerine bağlamaktadırlar.[17]
Atanos Manof, Gagauzlar isimli eserinde tarihî geçmişlerine dair şu bilgiyi vermektedir:
“1224 tarihinde Ruslarla Kumanlardan mürekkep müşterek ordunun Moğollar tarafından imhası üzerine, Rus sınırları üzerinde yaşamakta bulunan Uz-Türkler, kütle halinde ve aileleriyle birlikte göç etmeğe mecbur kalarak Tunayı geçmişler ve Türk kavimlerinden Peçeneklerle, İlk bulgarların yaşamakta bulundukları Dobruca’ya gelip yerleşmişlerdir.”
“Bunlardan Hıristiyan olanlar Karadeniz kıyılarına ve Silistre, Mankalya, Kavarna, Balçık, Varna vs. gibi daha içerlek yerlere yerleşmişler ve buralarda bugüne kadar Uzlar yahut Oğuzlar halinde kalarak milliyetlerini ve dillerinden Türkçeyi muhafaza etmişler; fakat Hıristiyanlığı kabullerinden sonra Gagauzlar namını almışlardır.”[18]
Gagauzların kimliğinde onların Hıristiyanlığı da ayrı özelliklere sahiptir. Gagauz Hıristiyanlığı; Balkan Yarımadası’nın çeşitli kültür ve dinlerin geçiş yolu üzerinde bulunması, Gagauzların Hıristiyanlığı değişik zamanlarda kabul etmesi, uzun zaman Müslümanlarla birlikte yaşamaları, yaşadıkları bölge sınırlarının çok sık değişmesi gibi sebeplerle eklektik (seçici) bir karakter göstermektedir. Bu din içinde Bogomilizmin, İslâm öncesi Türk dinî sisteminin ve başta dinî terminoloji olmak üzere büyük oranda İslâmiyetin izlerini bulmak mümkündür.
Gagauzlar, Hıristiyan olmalarına rağmen, Hıristiyanlığın temel espirisine aykırı olarak kurban kesmekte, hatta Divanü Lugati’t-Türk’te izah edilen “ıduk” kurbanını “Allahlık” adı altında yaşatmakta; Türk destanlarında önemli bir yer tutan ve Türk kavimlerince kutsal kabul edilen kurt için “Kurt Bayramı” (Canavar Yortusu) kutlamaktadırlar.
Gagauzlar, Osmanlı idaresinde yaşadıkları süre içerisinde, Türk olmalarına rağmen Hıristiyanlıkları sebebiyle ihmal edilmiş; Rum ve Bulgar papazların dinî ve kültürel baskısı altında bırakılmışlardır. Bununla birlikte onlar bu dönemde Anadolu kültürü ile ilişkilerini “Karamanlıca” adı verilen Grek harfleriyle Türkçe yazılmış kitapları okuyarak sürdürmüş, bu kitaplardan birçok hikâye, masal ve türkü öğrenmişlerdir.
Romanya’dan gelerek Türkiye’ye yerleşmiş olan Gagauzlar, nüfus hüviyet cüzdanlarında din ve milliyetlerini belirten bir sütun olmadığından din ve mezhepleri yerine “Hıristiyan Ortodoks” olarak kaydedilmiş ise de 16.09.1943 tarihinde icra vekilleri Heyeti aldığı bir kararla bunları diğer Hıristiyanlardan ayırmak amacıyla mezhep sütununa “Türk Ortodoks” kaydının konulmasını uygun görmüştür.
Osmanlı Devleti’nin yükselme döneminden itibaren Ortodokslar içinde, kendilerine Karamanlılar adı verilen bir Ortodoks cemaatinin varlığı dikkati çekmektedir. Türkçe konuşan bu topluluktan günümüze kadar pek çok kitabe kalmıştır. “Karamanlıca” denilen ve “Grek harfleri ile Türkçe” yazılmış pek çok yazılı eser günümüze intikal etmiştir. Bu tür basılı eserleri yurdumuzun hemen her tarafında bulmak mümkün olduğu gibi, kitabelere de özellikle Kayseri, Nevşehir, Niğde ve Konya çevresi ile daha pek çok yerde rastlanabilir.[19]
Türk Ortodokslarının, Osmanlı idaresinde neden ayrı bir cemaat olarak görülmediği, daha doğru bir ifade ile diğer Ortodokslarla birlikte mütalaa edildiği meselesini Cami’in (Baykurt) satırları ile aktaralım:
“Arap tarihçileri ve onları takip eden Türkler, VIII. yüzyıldan XV. yüzyılın ortasına kadar devam etmiş olan Rum-Arap ve Rum-Türk savaşlarının bütün safhalarında, İslâm ve Hıristiyan olmak üzere muharipleri iki cepheye koyuyorlar, bundan dolayı ırk ve kavmiyet farkları belli olmuyor. Tabii o zamanki saltanat ve devlet mefhumuna uygun olan tarz da bu idi.
Osmanlı Devleti içindeki Hıristiyan Türkler, millî aileye yabancı kaldılar ve dinî milletler teşkilâtında Ortodoks cemaati içinde Fener Partrikhanesinin hükmü altına düştüler. Devletin siyasî idarî ve askerî hizmetlerinden uzakta, haraç ehlinin, raiyye sınıfının içinde kalmış olan bu Türklerin, Osmanlıların ilk asırlarında, çiftçilik hayatına imkân veren tımar ve zeamet sahiplerinin idaresi zamanında diğer ahali gibi çiftçiliğe devam ettikleri muhakkaktır.”[20]
Türk Ortodokslarına ne zamandan beri “Karamanlılar” dendiği hakkında kesin bilgilere sahip değiliz. “Karamanlıca” adı verilen ve “Grek harfli Türkçe” yazının kullanılmaya başlamasını, şayet Türk Ortodokslarına, “Karamanlılar” adının verildiği tarihi kabul edersek, o zaman Fatih Sultan Mehmet dönemini esas almamız gerekecektir. Gerçi Selçuklular dönemine ait, yazarı bilinmeyen, fakat XIII. yüzyılın ikinci yarısında yazılan bir kaynakta; “Yaranşahrda iki kilisenin inşa edildiği, bunlardan birinin Romalıların kilisesi, diğerinin de Karamanlıların kilisesi olduğu”[21] belirtiliyorsa da, başka kaynaklarla desteklenmediği için şimdilik bu kaydın ihtiyatla karşılanması daha uygundur.
Daha önceleri Grek harfleri ile yazılmış birkaç Türkçe kelime bir yana bırakılırsa; Fatih Sultan Mehmet Han’ın İstanbul’u fethini takiben, Rum Ortodoks Patriği II. Gennadios Skolarius’un kaleme alarak Fatih’e sunduğu “İtikadnâme”nin tercümesi ile, “Karamanlıca” kullanılmaya başlamıştır.[22] O zaman Karamanlılar adının da, bu İtikadnâme’nin Sultan Fatih’e takdiminden itibaren kullanılmaya başlandığı söylenebilir.
Harun Güngör, “Karamanlılar” adının ortaya çıkışı hakkında şu açıklamaları yapmaktadır: “Bize göre Anadolu’nun hemen her tarafında yaşayan Rumlara ‘Rum’ denilirken, Karaman bölgesinde yaşayanlara diğer Rumlardan ayrı olarak ‘Karamanlı’ adının verilmesi, onların diğer Rumlardan ayrı bir özelliğe sahip olmalarından kaynaklansa gerektir. İşte bu özellik, onların Hıristiyan olmalarına rağmen, Türkçeden başka bir dil bilmemeleridir.[23]
Karaman halkının büyük bir bölümünün Müslüman Türk olduğu, bunlar arasında az sayıda da olsa, Ortodoks kilisesine bağlı Türklerin yaşadığı, bunların Rumca bilmedikleri, Yunan harflerini kullanarak Türkçe yazdıkları kabul edildiğine göre,[24] bu Türklerin o topraklardaki varlıklarını daha önce izah ettiğimiz gibi Bizans İmparatorluğunun “Hıristiyan Türkleri Anadolu’ya yerleştirme” politikası ile açıklayabiliriz.
Karaman, 18. yüzyıla kadar Osmanlı Devleti’nin de bir ilinin adıdır. Bu ilin sınırları içine Konya, Akşehir, Niğde, Aksaray, Nevşehir, İçel, Ereğli, Ermenek, Antalya ve Fethiye girmekte idi. Bu sınırlar içinde, yukarıda belirttiğimiz gibi çoğunluk Müslüman Türk olmakla birlikte; Türkçeden başka dil bilmeyen, Türkçeyi Yunan harfleri ile yazan, gelenek ve görenekleri bu bölgedeki Türklerle aynı olan Ortodoks Hıristiyan topluluğa “Karamanlı”, konuştukları Türkçeye de “Karamanlı Türkçesi” ya da “Karamanlıca” denildiğini tekrarlayalım.
Zamanla Karamanlılar, Osmanlı Devleti’nin başka yerlerine göçmüşlerdir. Yerleştikleri yerler İstanbul, Kırım, Basarabya, Karadeniz kıyıları ve Balkanlar’dır. 1553-1555 yılları arasında İstanbul ve Anadolu’yu gezen Alman seyyahı Hans Dernschwam, seyahatnamesinde, bunlara Caramanos demektedir. Robert Anhegger ise, “Türkçe konuşan Ortodokslar” demenin doğru olduğunu belirtmektedir.
Osmanlı arşiv belgelerinde Karamanlılara, “Zimmiyân-i Karaman” ya da “Karamaniyân” denilmektedir. Karamanlılar ise kendilerine “Anadolu Hıristiyanı” veya “Anodululular”, konuştukları dile de, “Yavan Türkçe”, “Sade Türkçe”, “Anadolu lisanı” derler.
Karamanlıların menşe’i hakkındaki görüşler farklıdır. Dr. Robert Anhegger, bunların iki kökten geldiğini söylemektedir:
- Bizans zamanından kalma Hıristiyan Türkler.
- Yunanca yerine Türkçe’yi benimseyen Hıristiyanlar.[25]
Karamanlıların Türk menşe’li olduklarını savunan bir yazar bu görüşünü şu şekilde ispatlamaya çalışmaktadır:
- Osmanlı Devleti; bütün eski Yunanistan ülkesini ve Yunan dili konuşulan memleketleri, sınırları içine almış; Yunan dili konuşan cemaatler yüzyıllarca beraber yaşadıkları Türklerden, bir kelime Türkçe öğrenmek mecburiyetini hissetmemişler iken, aynı idarî ve siyasî şartlar altında yaşamış olan
Trakya ve Anadolu’daki Ortodoks ve Rum cemaatlerinin bir kelime Yunanca bilmeyerek Türkçeyi bütün saflığı ile konuşmakta olmaları,
- İncil’in Türk diline çevrilmiş olması, Türkçenin Ortodoks kilisesi ibadet ve âyinine sokulması, Türk papaz sınıfının tesis edilmiş olması.
- Türk dilinin yazılması için Yunan harflerinin değiştirilerek kullanılmış olması ispat etmektedir ki, Osmanlı Devleti sınırları içinde yaşamış olan bu Hıristiyanların asılları Türk’tür.[26]
S. A. Hüdaverdoğlu-Theodotos ise, Karamanlıların menşe’ itibariyle Grek olduklarını, Türklerin tehditleri sonucu dillerini değiştirmek zorunda kaldıklarını iddia etmektedir.[27]
Kendisi de bir Karamanlı olan S. A. Hüdaverdoğlu, Yunanistan’da adını değiştirerek Theodotos olduktan sonra, “Karamanlıların, Türkçeyi sonradan öğrendikleri” görüşünü savunanların başına geçmiştir. Atina’da 1930’larda toplanan III. Bizans Tetkikleri Kongresi’nde, Türklerin; “dillerini kesecekleri” tehdidinden korkan Anadolu Rumlarının, Türkçeyi zoraki öğrendiklerini beyanı üzerine, Sykutris gibi bazıları buna karşı çıkarak bunun başka örneğine rastlamadıklarını söylemişlerdir. Eckmann ise daha birçokları gibi, “bu topluluğun Hıristiyanlığı kabul etmiş, Türklerin torunları olduğunu kabul ettiğini” açıkça bildirmiştir.[28]
Anadolu’daki Ortodoks ve Gregoryan cemaatleri içinde, Türkçe konuşan topluluklar olduğu gerçeğini kimse inkâr etmemektedir. Fakat bu durumun açıklanması sırasında bazı iddialar ortaya atılarak, bilhassa Osmanlı Türklerinin suçlu duruma düşürülmeye çalışıldığı görülmektedir. Karamanlıların Türkçe konuşmalarının Türklerin zorlaması sonucu olduğu ve Hıristiyan çocuklarının dinî eğitimine engel olunduğu şeklindeki iddialar, tarihî gerçeklere pek uymamaktadır. Çünkü Türk devlet felsefesinde insana değer verme, müsamaha, adalet gibi kavramlar daima ön planda tutularak uygulanmıştır. Bilhassa Osmanlılar, gayr-i müslim halkı Müslüman halktan aşağı görmemiş, her zaman hoşgörülü bir idare uygulamaya çalışmışlardır. Bu cümleden olarak, adı geçen toplulukların son derece geniş bir din ve vicdan hürriyeti havası içinde yaşadıkları, dinî eğitim ve ibadetlerini serbestçe yerine getirdikleri kaynaklarda belirtilmektedir.[29]
Karamanlıların etnik menşe’leri hakkında çeşitli görüşler ileri sürülmekte ise de bunların Hıristiyanlığı kabul etmiş, diğer bir ifadeyle Hıristiyanlaştırılmış Türkler olduğunu kabul etmek yerinde olacaktır.[30]
Türk Ortodokslarına, Karamanlılar adının verildiğine dair Osmanlılar dönemine ait birkaç kayıt üzerinde duralım: Adından yukarıda bahsettiğimiz ve 1553’lerde İstanbul’u ve Anadolu’yu dolaşan Alman seyyahı Hans Dernschwam, o sırada İstanbul’da, Yedikule yakınındaki bir mahallede oturan ve Caramonos denilen bir topluluktan bahseder. Dernschwam’a göre; “bunlar Karaman’dan gelmişlerdi”. Dinleri Hıristiyan olup, Ortodoks mezhebindendirler. Fakat kiliselerinde âyinlerini Yunan dilinde yapmayıp, Türkçe konuşurlar.”[31] Bu ifadelere ilâve olarak Semavi Eyice’nin tesbitleri de şöyledir:
“Yedikule yakınında, Samatya’da 1955’te yanan Hagios Konstantinos Kilisesi, öteden beri Karamanlılara aitti. İstanbul’da ölen Karamanlıların çoğu, surlar dışındaki “Balık Manastırı”na gömülmüş veya başka bir yerdeki mezar taşları topluca buraya taşınmıştır. Bunların Grek harfli Türkçe mezar taşları bugün manastırın avlusunda bol miktarda bulunmaktadır”.[32]
Avram Galanti, Anadoluda’ki Ortodoksların Türkçeden başka dil bilmediklerini şöyle anlatır: “Türkçe konuşan Selçukîlerin, on ikinci asırdan itibaren bulundukları yerlerde ve bilâhare Osmanlı Türklerine geçen yerlerde yaşamış Ortodoks Rumların lisanları Türkçe idi. Bunlar Yunanca bilmediklerinden, dinî eserlerini Yunan yazısı ile Türkçe yazarlar ve dolayısıyla âyinlerini Türkçe yaparlardı.” Bunları kaydeden Avram Galanti onları, “Yunanca bilmeyen Rumlar” sayıyordu. Fakat bu ifadelerin altındaki dipnotunda bu görüşünü sarsan açıklamalar yer almaktadır: “Antalya Rum ahalisi, bundan seksen sene evvel (yani 1870’lerde) Yunanca bilmezdi. Bunu, bundan elli sene evvel (yani 1900’lerde) Rodos’ta bana Yunanca ders veren muallim Nicolaidis’ten -Antalya’da en evvel Yunanca okutan muallim oldu”- öğreniyoruz. Avram Galanti’ye Yunanca hocası Nicolaidis’in, bu mesele ile ilgili olan, dikkat çekici ve ibretli açıklaması şöyledir: “Antalya’ya geldiğim vakit, Rumlar Yunancadan gri (bir harf) bilmezlerdi.[33]
Karamanlılar adının, Türk Ortodoksları için, Osmanlıların son dönemlerine kadar kullanıldığı çeşitli kaynaklarda geçmektedir. XVII. yüzyıldan bahseden bir kitapta; İstanbul’da XVII. yüzyılda Türk Ortodoksları’nın cemaat halinde yaşadıkları ve onlara “Karamanlı” denildiğini yazmaktadır.[34]
XIX. yüzyılda yaşamış bir Karamanlı olan Evangelinos Misailidis, 1872’de yayınlanan “Temaşa-i Dünya ve Cefakâr u Cefakeş adlı romanında Osmanlı Ülkesi’ndeki Türk Ortodokslarının yaşayışları ve onların Rum Ortodokslar tarafından nasıl görüldükleri hakkında oldukça ilgi çekici bilgiler vermektedir. Misailidis’in özellikle üzerinde durduğu konular din, milliyet, Avrupa ve Osmanlı Devleti’nin çeşitli meseleleridir.
Misailidis, Rumlarla, Yunan Ortodoks kilisesine bağlı olanların, Türk Ortodoksları ile karıştırılmamasını özellikle istemektedir. Bu Ortodokslara “Karamanlı” denilmesine karşı çıkarak, onların farklılığını ortaya koymaya çalışmaktadır. Bu farklılığı ortaya koyarken meseleyi “milliyet” açısından ele alarak; milliyetlerin karışmayacağını, bir insanın mensup olduğu milletin içinde ancak huzur bulabileceğini, zorla din değiştirilemeyeceği gibi, milliyetin de değiştirilemeyeceği üzerinde ısrarla durmaktadır:
“Ey Necip Efendi, bu kusur yalnız İslâm taifesine mahsus olmayıp, Hıristiyanlarda daha ziyade bulunur, Katolikler ve hususu ile Cezvit (cizvit) keşişleri pınarından su içmiş olanlar o derece mutaasıptırlar ki, ellerinden gelse kâffe-i milletleri Katolik etmeye çalışırlar.
Rumlar o derece değil ise de arasıra ellerine bir Katolik ya Ermeni ya Yahudi rast olur ise, efkârlarını (düşüncelerini) teftiş etmeksizin hemen suya batırıp, ismini tebdil etmeğe çalışırlar ve Rum olan anasının babasının ah ü figanlarına kulak asmazlar.
Şuna taaccüp ederim ki, meselâ bir Yahudi Hıristiyan olacağı takdirde vaptis eyleseler caizdir lâkin bir Ermeni, o da Ortodoks olup, vakit ile vaptislenmiş olduğu takdirde yine vaptis etmenin âlemi var mı? Bunu Hazret-i İsâ buyurmuş ise, kendisini tanımayan milletler hakkında söylemiş idi.
Ne hikmettir ki, Rum da Ermeni de Hıristiyan olduğu takdirde, Hıristiyanı yine Hıristiyan etmeye çalışırlar. Nadirattan olarak, vakti ile bir Rum hekim de merami (işi, çıkarı) için Ermeni olmuş ise de, encam, Ermeniden olduğu kızı da Rum tarzına tebdil eylemiştir (döndürmüş).
Bunu demekten meram budur ki, bunlar mucibsiz şeylerdir. Sevaptan hatası ziyadedir, hiçbir vakitte ne Ermeni Rum ne de Rum Ermeni olabilir. Kezalik, Yahudi de siyah Arabı yumakla ağartmanın ihtimali var ise, milliyetin de tebdili asandır (kolaydır). Mezhepçe meselâ ruhaniyet birliği olabilir, ancak milliyetin karışması mümkün olur mevaddan (şeylerden) değildir”[35] Misailidis, kendi dindaşları olan Karamanlı Türkleri’nin, Türk örf ve âdetlerine uygun bir hayat sürdüklerini ortaya koymaktadır. Kitabının birçok yerinde bu husus açıkca görülmektedir. “Benim hanem, asrımızın Türkleri tarzı selâmlık ve haremliğe münkasım (ayrılmış) olduğundan”[36] şeklindeki ifade bunlardan sadece bir tanesidir. Türkün hoşgörüsü, mertliği ve misafirperverliği yaşanan huzurun teminatı olarak görülmektedir. Yazarın bu konuda anlattıkları da son derece samimi ifadeler olarak kabul edilebilir.
“Türklere merhamet ve sahavet (cömertlik) Hazreti Abraam (İbrahim)’dan miras kalmıştır. Ve her kasaba ve şehirde ocakzadelerinin birer misafir odası olup, gelene gidene ikram ettikleri şöyle dursun, kuryelerde dahi ehl-i hayratları nısf-ı leylde, kış kıyamet gününde gelen misafirleri milliyet tefrik etmeksizin bizzat peygamber gelmiş gibi kabul ederler. Rabbina İisus Hristos hazretleri Resullerini halkın için dünyaya irsal ederken ‘Sizi kabul etmeyen beldelerden papuçlarınızın tozlarını dahi silkin ve çıkın ondan ve rû-i kıyamette bu makullerden daha ziyade Sodomali ve Gomorralılara müsaade olunacak. Beher kim size peygamber ismine bir kadeh su verir ise, peygamber ücreti ve Veliullah ismine verirse, Veliullah ücreti alacak’ demiş idi. İşte bu tenbihatı İslâmlar, biz Hıristiyanlardan daha ziyade icra edip, kapularına gelen dilenciyi de hüsn-ü kabul ederek nefs-i peygambere veya Allah’a ediyor gibi ikrâm ederler.”[37]
Anadolu’daki Karamanlıların, Müslüman Türklerle karşılıklı anlayış esası içinde birlikte yaşamalarının XIX. yüzyılın ilk yarısından sonra Yunanistan tarafından bozulmak istendiği görülmüştür. Bu tarihten itibaren Rumca öğretim yapan Rum okulları, Türkçe konuşan Ortodoksları Rumlaştırma gayreti içine girmiştir. Özellikle Yunanistan’ın kurulmasından sonra Atina, Patrikhane ve ileri gelen Rumlarla işbirliği yaparak Ortodoks Karamanlıları Rumlaştırmaya çalışmıştır. Fakat bu gayretlerinde genel olarak pek ümit ettikleri sonuca varamadıkları söylenebilir.
Ortodoks kilisesi, özellikle XIX. yüzyılda kendisini aynı zamanda milliyetçi Yunan (Rum) kilisesi olarak görüyordu. Kiliselerde Yunancadan başka dil kullanılmasını istemiyordu. Bu katı davranışa ilk tepki, Bulgar Ortodokslarından geldi. Osmanlı Hükümeti, Patrikhanenin bütün karşı koymalarına rağmen, 1872’de ayrı bir Bulgar Ortodoks Kilisesi teşkilatına izin verdi.
Rumlaştırma faaliyetlerine, Türk Ortodoksları da karşı çıkarak harekete geçtiler. 1870 yılında, Kumkapı’da ve Langa’da oturan Karamanlılar, başlarında piskoposları olduğu halde, kilisede vaazın ve dinî törenlerin Türkçe olmasını istediler. Papa Eftim’den elli yıl önce gerçekleşen bu olay karşısında Fener Patrikhanesi, Türk Ortodokslarına karşı Osmanlı Hükümetinden yardım istemek mecburiyetinde kaldı.[38]
Bu direnmenin neticesi olarak, Kumkapı ve Langa bölgelerinde okuma salonları açılarak oralarda Türkçe dinî yayınlar okunup, satın alınabiliyordu.
Bazı bölgelere göre, Nevşehir bölgesinde Rumca (Yunanca) konuşulmasını isteyenlerle Türkçe konuşulmasını isteyenler arasında çok şiddetli çekişmeler olmuştur. Yazılı belgelerde Anadolu Hıristiyanlarının anadilinin Yunanca olduğu tezine karşı, 1914 yılı Nevşehir Salnamesi’nde (Bugünkü Türkçe ile) şunları okuyoruz:
“Bu salnameyi bizim Anadolu lisanında (Türkçe) yayınlıyoruz ve kullandığımız Türkçeye karşı ileri sürülen tenkitlere cevap olarak şunu soruyoruz: Yeterince Rumca bilenler ve bilmeyenler arasındaki oran nedir?”
Karamanlılar arasındaki bu Rumluk, Türklük tartışmaları ve “mübadele” ile neticelenen bu gerçek karşısında, “Temaşa-i Dünya ve Cefakâru Cefakeş’i yayına hazırlayan Robert Anhegger’in kitabın sonundaki yorumu şöyledir:
“Sonuç olarak Karamanlılarda bu ikili durum büyüdükçe büyüdü. Bir bakımdan, maddî kültür ve dinî âdetler dışında, gelenekler Türk gelenekleriydi. Diğer bakımdan, din ve uyandırılmak istenen tarih şuuruna gelince, Türkçe konuşan Ortodoksların aslında eski Yunanlıların torunları oldukları tezi ileri sürülüyordu.
Türkçe konuşan Hıristiyanlar gerçekten bir çıkmazda bulunuyordu. Kilise onların Türklüğünü kabul etmediği gibi, Hıristiyan oldukları için Müslüman Türkler de onları benimsemiyordu. İstiklâl savaşında bu Türkçe konuşan Ortodoksların bir bölümü Yunan tarafını, bir bölümü de Türk tarafını tutmuş ya da çekimser kalmışlardır. Sonunda bütün gayretlerine rağmen asıl Rumlar gibi Türkiye’yi terketmek zorunda kaldılar. Bu da Karamanlıların sonu oldu…”[39]
Türk Ortodokslarının kimliği üzerine yaptığımız bu değerlendirmeyi şu sonuca bağlayabiliriz: Türk Ortodoksları, “anadillerini unutmuş eski Anadolu Rumları” değildirler. Çünkü; Rumca basit bir konuşma dili değildir ki kolayca unutulabilsin. Ayrıca Türk Ortodoksları, Anadolu’da Müslüman Türklere nispetle küçük bir azınlık oluşturuyorlarsa bile kendi ana dillerini unutmayacak derecede bir yoğunluğa sahiptirler. Diğer yandan Türk hâkimiyeti, hiçbir zaman kendi idaresi altındaki milletlerin anadillerini unutturmaya çalışmamıştır. Gözardı edilemeyecek bir başka önemli husus, Anadolu’da yüzyıllardan beri Türk hâkimiyeti altında yaşayan bir takım Ortodokslar vardır ki onların ana dilleri Rumca’dır. Eğer Türk hâkimiyeti Türk Ortodokslarına zor kullanarak anadillerini unuttursaydı, bunların da Rumca bilmemeleri gerekirdi. Halbuki böyle bir uygulama tarihimizde görülmemiştir.
Türk Ortodoksları, Bizans döneminde Anadolu’ya gelip yerleşmiş Bulgar, Avar, Peçenek, Uz ve (Kuman) Kıpçak’ların bakiyeleridir. Tarihî olarak Türk ırkından oldukları isbat edilebilen Türk Ortodokslarının “hissî” olarak ne derece Türkleşip Türkleşmedikleri tartışmaya açıktır.
Yrd. Doç. Dr. Mustafa EKİNCİKLİ
Erciyes Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi / Türkiye
Alıntı Kaynağı: Türkler, Cilt: 6 Sayfa: 233-240