Derin Merkez -ve onun yönetimi altındaki ABD ile İngiltere, Almanya, Fransa gibi Merkez ülkeleri- Çevre ülkelerinin, Ortadoğu gibi bölgelerin birer sömürü alanı olarak kalmalarını sağlamak ve kendilerine rakip birer güç haline gelmelerini önlemek için türlü silahlar kullanmaktadır. Bunlardan ekonomik nitelikte olanlar vardır ki ilki serbest ticarettir. İkinci silah, hedef alınan devletleri borçlandırmaktır. Üçüncüsü özelleştirmedir. Merkez’in, Çevre ülkelerine karşı kullandığı dördüncü silah yabancı sermayedir. Beşincisi hedef ülkeye toprak sattırmaktır. Bunların dışında Merkez’in kullandığı başka silahlar da vardır: Kirli bilim gibi, “demokratik” rejim dayatması gibi… Çok önemli olan bir silah da hedef ülkenin halkını parçalamak, birbirine kırdırmaktır.
Bu sonuncu silah günümüzde en açık ve en zalimane şekilde Ortadoğu’da kullanılıyor[1].
I) Amerika, günümüzün süper gücü, küresel şirketler imparatorluğu, “tek dişi kalmış canavar”ı, epeydir Ortadoğu’da iş başında… Amacını gizlemiyor: Arap dünyasını, Ortadoğu halklarını parçalamak!… Kendi çıkarları, daha doğrusu küresel şirketlerinin çıkarları doğrultusunda elbette… İngiltere, Fransa gibi diğer emperyalist ülkeler de hemen yanı başında, aynı safta… Hedef hep aynı: Dünyanın başta gelen bu petrol bölgesini kontrol etmek, diğer kaynaklarını da tabiî! Her biri bu yeni açılan kurtlar sofrasında, salyalarını saça saça, bir şeyler kapmanın peşinde…
Emperyalizm -yani Amerika, onun anası İngiltere ve diğerleri- bu amaçla hep aynı silahı, “farklılıklar”ı kullandılar, yeni farklılıklar yarattılar; başlıca üç alanda: Din, etniklik ve ekonomi…
Öncelikle, hedef ülkelerde din temelinde ayrılıkları kışkırttılar. İslam dinini -bölünmesini sağlayarak- iki şekilde kullandılar: Köktendinciliği öne çıkardılar, ılımlı İslam’ı ortaya sürdüler.
Çirkin Batı etnik ayrılıkları da körükledi. Ülkelerin sanayileşmesini engelledi. Ulusal ekonomileri bozarak, kendisine bağımlı hale getirdi; zengin ve fakir arasında uçurumlar yarattı. Yöneticilerle halk arasında farklılık yarattı, mevcut farklılıkları derinleştirdi.
Derin Merkez’in sömürmek istediği ülkeleri yönetebilmek, en azından kontrol altında tutabilmek için bulduğu en etkili yol hep aynı olmuştur: Bugün Türkiye’de de yaptıkları gibi toplumdaki farklılıkları öne çıkarmak, kışkırtmak, mümkünse birbirinin üzerine saldırtmak!… Şu sıralarda Libya’da yaşanan trajedinin, bu söylediklerimden farklı bir şey olduğunu kim ileri sürebilir?
II) Amerika Arap dünyasını kolay yatırım yaptığı, doğal kaynaklarını sömürdüğü, sadece tüketim yapan, küçük, savunmasız devletçiklerden oluşan bir bölgeye dönüştürmeyi planlamıştır. Bu planın adı Büyük Ortadoğu Projesi’dir, yani bölgeyi parçalayarak sömürme projesi… Amaç bölge ülkelerini zayıflatmak, içten çökertmektir. Yeni Ortadoğu Projesi ile küreselleşme denen akım, Batı’yı birleştirirken, Ortadoğu’yu paramparça etmektedir.
Amerika’nın uyguladığı politika, aslında eski bir politikadır: Halkı bölüp birbirine kırdırma politikası!… 1990’lı yıllarda ortaya çıkan atılan Yeni Dünya Düzeni!… O da Büyük Ortadoğu projesini dayatıyor. Genişletilmiş Ortadoğu Projesi’nin nihaî hedefi hep aynıdır: Petrole ve diğer kaynaklara sahip olmak için, bölgedeki ulus devletleri bölüp parçalamak, etkisiz hale getirmek… Büyük Ortadoğu projesi aynı zamanda kapitalist sistemin, Amerikan sopası altında, diğer ülkelere şırınga edilmesi projesidir. Bölgedeki zenginliklerin, Batı’ya taşınması projesidir. Proje bölgemizdeki istikrarsızlığı artırmaya yöneliktir. Çünkü “bölgedeki istikrarsızlık hep paraya tahvil” edilmiştir. Sonunda büyük silah şirketleri, satışlarını muazzam miktarda artırmış, kasalarını tıka basa parayla doldurmuştur.
Daha somut olarak, projenin hedefi Fas’tan Pakistan’a kadar uzanan alandaki 22 devletin rejimini, sınırlarını değiştirmektir. Petrol zengini Irak, küçük parçalara bölünmesi planlanmış olan ilk ülke… Bu plan şu anda uygulanma aşamasında: Ülke başlangıçta üçe, sonra daha küçük şehir devletlerine bölünecek. Pentagon kaynaklı haritalarda Irak ve bölge devletlerinin hangi devletçiklere bölüneceği görülebiliyor. Irak’ta Amerikan Senatosu’nun onayladığı üç parça dışında, özerk vilayetler kurulacak. Böylece petrolün denetimi kolaylaşmış olacak.
III) İsrail bir Ortadoğu ülkesidir, ancak Ortadoğu’da Derin Merkez’in adeta kâhyası konumundadır. Bundan dolayı onun da Ortadoğu ülkelerini kamplara ayırma planını sahiplenmiş olmasına şaşmamak gerekir. Bu ülkeler kendi aralarında boğuşurken, İsrail’le uğraşamayacakları hesabını da yapıyor kuşkusuz. Nitekim 1982’de İsrail’in ünlü Kivunim adlı enformasyon dergisinde önemli bir belge yayınlandı. Eski dışişleri görevlisi Oded Yinon, “İsrail için Strateji” başlıklı yazısında bölgedeki dengelere değinerek, Ortadoğu’nun nasıl parçalanacağını anlatıyordu. Hangi ülkeler kaç parçaya ayrılacak, bölme operasyonunda hangi unsurlardan faydalanılacak, ayrıntılı olarak açıklıyordu.
Lübnan, Irak ve Suriye ile ilgili plan şöyleydi: Lübnan din ve mezhep farklılığına göre beş bölgeye ayrılacaktı. Katolikler, Marunîler, Müslümanlar, Dürzîler ve Şiîler belli bölgelere toplanacaktı. Irak üçe bölünecekti. Güneyde Şiî, ortada Sünnî, kuzeyde Kürt devletleri olacaktı. Suriye en az dört parça olacaktı: Kuzeyde bir Alevî devleti oluşturulacak, Halep bölgesinde ise bir Sünnî devlet kurulacaktı. Şam’da bir başka Sünni devlet ortaya çıkarılacak, İsrail sınırında bir Dürzî devleti kurulacaktı. Suriye’yi karıştırma planında ilk sıra Alevî-Sünnî ayrımına veriliyordu.
IV) Parçalama sürecinde hangi yöntemler uygulanıyor? Benim tespit edebildiklerim şunlar: Kaos yaratma, çatıştırma ve “mazlum”ları koruma rolü, işbirlikçi bulma, birleşmeleri önleme.
– Bir ülkeyi bölmek için önce orada kaos ortamı yaratıyorlar. Irak’ta bu kaosu yarattılar: Kürt, Arap, Sünnî, Şii… Lübnan’da da öyle…
– Kuzey Irak 2003’e kadar “güvenli bölge” olarak Batı’nın himayesinde büyüyüp serpildi. Kural belliydi: Önce hedef ülkede çatışma başlatılacak, sonra çatışmaya müdahale edilecekti. Mazlumları koruma bahanesi ile, hükümetler bir “güvenli bölge” oluşturulmasına razı edilecek, sonra o güvenli bölgeden yeni bir devlet çıkarılacaktı!
– Parçalara bölünmüş milletlerin yöneticileri konumundaki politik aktörler dış çıkar gruplarıyla yakın ilişkilere giriyorlar. Büyük devletlerin küresel politikaları doğrultusunda kendi halklarına ve komşu devletlere karşı planlar geliştiriyorlar.
– Ortadoğu zenginliklerin anası olan bir bölge… Bu toprakların insanları birbirine düşman olmalı. Olmalı ki “düzen” sürsün. Mısır ve Suriye 1958’de tüm zorlukları aşarak bir araya gelmişti. Öyle baskılarla karşılaştılar ki birlik ancak üç yıl dayanabildi. 1979’da bir girişim daha oldu: Bu kez Irak ile Suriye birleşmek istedi. Çok geçmedi, sahneye Saddam Hüseyin çıkarıldı. Saddam bir darbeyle Irak’ın başına geçip, birleşme yanlılarının tümünü bir gecede kurşuna dizdirdi. Arkasında Batı desteği, Suriye ile bütün ilişkileri dondurdu, ardından İran’a savaş açtı.
DİN ve ETKİNLİK
“Böl ve yönet” Derin Merkez’in Ortadoğu’da kullandığı başlıca siyasal silahdır. Bu silahı bundan önceki bir yazımda genel olarak ele almıştım. Emperyalizm -yani Amerika, onun anası İngiltere ve diğer sanayileşmiş ülkeler- bu amaçla sosyal “farklılıklar”ı kullanıyor, yeni farklılıklar yaratıyorlar: Hedef ülkelerde din temelinde Müslüman, Hıristiyan, Sünnî, Şiî,… gibi ayrılıkları kışkırtıyor; Türk, Kürt, Arap, Ermeni,… gibi etnik ayrılıkları körüklüyorlar.
Amaçları bölgenin bir sömürü alanı olarak kalmasını sağlamak, toplumların uluslaşarak kendilerine rakip birer güç haline gelmelerini önlemektir.(2)
I) DİNÎ FARKLILIKLAR
“Böl ve yönet”… Bu politikayı büyük bir şevkle uygulayan devlet, bir zamanlar İngiltere idi, bugünse Amerika… Somutlaştırayım ne demek istediğimi: Geçmişte Ortadoğu’yu, bölgede yaşayan toplumları İngilizler bölüp parçalamıştı. Bölünen çözülüyor, çatışıyor, gücünü yitiriyor. Günümüzde aynı stratejiyi Amerika uyguluyor! Ajanlar dinî cemaatlerin içine sızıyor, onları kendileri için elverişli yönde değiştirmeye, dönüştürmeye başlıyorlar, örnek vereyim: Irak iki mezhebe ve iki etnik gruba ayrılıyor: Amerikan işgalinden sonra zaten filen bölünmüş durumda, ülkede birbirine düşman onlarca grup var: Sünniler, Şiiler, Türkmen, Kürt ve Araplar… Suriye Sünnîler ve Alevîler arasında bölüştürülecek. Mekke ve Medine Suudî Arabistan’dan koparılıp “Kutsal İslam devleti” adıyla ayrı bir devlet olacak… Derin Merkez bir yandan Ortadoğu’da Sünnî kuşağı genişletmeye çalışıyor, bir yandan da mezhep çatışmalarını artıracak yeni öneriler sürüyor ortaya: Örneğin Amerikan Brookings Enstitüsü Lübnan’daki Şiî uyanışa karşı “Sünnî Birliği” teşvik ediyor. Şöyle deniyor: Amerika ve İsrail Ortadoğu’da Şiîlere karşı Sünnîlerle ittifak kurmalıdır. İran Şiî’dir. Suriye’de Alevî azınlık iktidardadır. Lübnan’da Hizbullah Şiî’dir. Bunlara karşı Sünnîlerle ittifak yapılmalıdır. Kısacası Ortadoğu’da Şiî bloka karşı Sünnî blok, “yüzyılımıza damgasını vuracak” şekilde çatışmaların içine çekiliyor.
A) “Böl ve yönet” faaliyetinde İsrail’in çok yoğun, sinsi bir çalışma içinde olduğu görülüyor. “İsrail’in Ortadoğu’da giderek “emperyalist güç” olmasının yolu, ancak çevresindeki Arap-Müslüman devletlerin bölünmesiyle açılacaktı.” Amerikan dergilerinde yayınlanan haritalarda Ortadoğu Nil’den Fırat’a yeniden şekillendiriliyor: Hedef 1948’de İsrail kurulduğunda Ben Gurion tarafından ifade edilmişti: Nil’den Fırat’a Büyük İsrail!
Bakınız, İsrail Dışişleri Bakanı Oded Yinon daha 1980’lerde Mısır ve Sudan’la ilgili olarak neler söylüyordu: “Mısır bugün siyasî bakımdan yaşayan bir ölüdür. Mısır’ı farklı coğrafî bölgelere ayırmak, İsrail’in batı cephesinde güttüğü başlıca hedeftir.” Oded Yinon’a göre Mısır zaten çok parçalı bir yapıya sahipti. Ülkede birçok iktidar odağı birbiriyle çekişmekteydi. Bu odaklar kendi başlarına var olurlarsa, Libya, Sudan ve hatta daha uzaktaki devletler de varlıklarını bugünkü sınırları içinde sürdüremezlerdi. Sudan bu ülkelerin başında geliyordu. Çünkü bünyesinde birbirine düşman dört grup vardı: Müslüman olmayan Afrikalılar, putperestler, Hıristiyanlar, azınlık egemenliği kurmuş olan Sünnî Müslüman Araplar.
Mısır’da çoğunluğu oluşturan Sünnî Müslümanlara karşı, ülkenin kuzeyindeki sayıları 7 milyonu bulan Hıristiyan azınlık üzerine senaryolar üretiyordu İsrail. Buna göre Mısır kolayca ikinci bir Lübnan olabilirdi. Anlaşılıyor ki Batı’nın Ortadoğu’daki ileri karakolu İsrail, Mısır için de, Sudan için de parçalama planlarını çoktan hazırlamış bulunuyor. “Sudan her ne kadar Müslüman Arap devleti gibi görünse de içinde yaşayan pagan-Afrikalılar ve Hıristiyanlar nedeniyle bölünmeye en uygun devlet”ti. Bunu da başardılar: Sudan ikiye bölündü, güneyde “İsrail yanlısı” olduğunu saklamayan yeni bir devlet doğdu.
Arap-İsrail çatışmasının üzeri ise Sünni-Şiî çatışmasıyla örtülmesi planlanıyor, başarılırsa kim rahatlamış olacak? Elbette İsrail!…
B) Lübnan’a gelince, bu küçük ülke “parçala, zayıflat, yönet” stratejisi bakımından tam bir laboratuvar konumunda!… Yeni Ortadoğu projesi sürecinde hem mezhep hem dine dayanan küçük devletler kurulmak isteniyor ki ilerde gerekirse daha da parçalayabilsinler. Bu stratejinin Ortadoğu’daki en iyi örneği Lübnan…
Lübnan’da kargaşa Fransa tarafından 19. yüzyılda başlatıldı. Fransa Osmanlı’nın zayıflığından yararlanarak Lübnan’daki Katolik Maronitlerle temasa geçerek, din ve toplum liderlerini kendi tarafına çekti. İngilizler de benzer faaliyetlerden geri durmadı. Dürzîlerden adam devşirdiler. Ülke kuzeyde Maronit, güneyde Dürzi bölgelerine ayrıldı. Mezhepler birbirlerine karşı silahlandırıldı. Sonunda Dürzîler ile Maronitler arasında kanlı çatışmalar meydana geldi. Bu çatışmaları bahane eden Fransa Lübnan’a asker yolladı, Hıristiyanları katliamdan korumak bahanesiyle Beyrut’a girdi. Fransızları İngilizler, İspanyollar, Ruslar takip etti. Nasıl oldu bu? Çünkü “hasta adam” Osmanlı, Paris’te imzalanan bir protokolle Lübnan’a askerî güç gönderilmesini kabul etmek zorunda kalmıştı. Bu senaryonun günümüzdeki adı nedir, peki? Büyük Ortadoğu Projesi elbette! Bugün müdahaleyi kim yapıyor? “Uluslararası Toplum”, yani aynı emperyalist devletler… Metot?… Hiç değişmedi, aynı: Hedef ülkenin halkını karşı karşıya getir, silahlandır, çatışma çıkart, asker yolla, denetime al ve sömür!
Fransa Lübnan’dan çekilirken, Emperyalizm’in bugün Kosova’da, Bosna’da uyguladığı modeli uygulamaya koymuştu: Dünyada bir örneği daha olmayan bir kota sistemi toplumu paramparça etti. Sisteme göre cumhurbaşkanı Marunî Hıristiyan, başbakan Sünnî Müslüman, meclis başkanı ise Şiî Müslümanlardan seçilecekti. Lübnan çıkar gruplarına böyle bölündü. Lübnan’ın dinî cemaat temelinde küçük şehir devletlerine bölünmesi, Batı’nın Ortadoğu’daki bekçisi İsrail’in rahatlaması anlamına geliyordu.
Netice olarak Lübnan bugün mezhepler arasında iyice ayrışmış durumda. Politik alanda mezhep farklılıkları kullanılıyor. Parlamento’nun yarısında Hıristiyan, diğer yarısında Müslüman temsilciler oturuyor. Bu ayrışma, hükümete ve bürokrasiye de aynen taşınmıştır. Sonuç olarak toplum, parçalanmış olarak, bir sürü gibi yönetilebiliyor: Kim seçilecek, kim istifa edecek, mezhep liderleri karar veriyor. Mezhep ayrımı politik çıkarlar doğrultusunda şekilleniyor. Ünlü İngiliz politikası burada tam anlamıyla tecelli etmiş oluyor: Böl ve yönet!
C) Suriye’nin parçalanmasında ise Amerika’nın din (mezhep) farklılığına öncelik verdiği anlaşılıyor. Suriyeli yazar ve siyaset yorumcusu Ebu Abdullah Suriye’de olup bitenleri şöyle açıklıyor(3): Olaylar esas itibariyle batılı güçlerin eseri olan Büyük Ortadoğu Projesi’nin (BOP) uygulanmasından ibaret… Asıl hedef bölge ülkelerinin parçalanması, nihaî hedef büyük İsrail devletinin kurulmasıdır. Bu hedefin gerçekleşmesi için plana göre, Suriye’nin dörde bölünmesi, Lübnan’ın sekiz kantona ayrılması; Türkiye, Suudi Arabistan, Mısır ve Libya’nın üçer parçaya bölünmesi gerekiyor. Suriye’de yaşanacak mezhep temelli bir bölünme BOP’u başarıya ulaştıracak temel faktör olacaktır.
2) ETNİK FARKLILIKLAR
Osmanlı zamanında “etniklik” diye bir sorun yoktu. Etnik grupları Avrupalılar ileri sürüp kullandılar. Osmanlı’yı parçaladılar, topraklarında yeni devletler kurdular: Suudî Arabistan, Suriye, Irak, Ürdün,… Osmanlı Devleti petrolün en yoğun bulunduğu coğrafyanın sahibiydi. İngiltere ve Fransa Osmanlı’yı daha da parçalamak için 1916’da -uygulamaya geçiremedikleri- Sykes-Picot Antlaşması’nı imzaladılar. Hasta adamın elindekiler çekiştirilirken, kullandıkları en önemli kart yine etnik karttı. Araplar, Kürtler ve Ermenileri, daha başkalarını kullandılar bu iş için.
Yöntem o zamandan günümüze hiç değişmedi.
Bugün de aynı taktiği kullanarak Ortadoğu haritasını işlerine gelecek biçimde yeniden çizmek istiyorlar. Gerçekten, yeni Ortadoğu planı İslam dünyasını yeniden kamplara ayırmaktadır. Geçen yüzyılın başında ulusal sınırlarla onlarca devlete bölünen Ortadoğu halkları, yalnız mezhepsel değil, etnik farklılıklar da kullanılarak çok daha derin ve tehlikeli bir şekilde bölünüp karşı karşıya getiriliyor.
A) Kürt devleti projesi gerçekleşirse, kuşkusuz bu olgu, Ortadoğu’ya vurulan en büyük darbe olacaktır. Aslında amaç yüzyıldır değişmedi, tekrarlamakta fayda var: Ortadoğu ülkelerini lime lime parçalamak! Oyunun içinde bir tür domino etkisi de var: Bölgede bir etnik grup -örneğin Kürtler- devlet haline getirilebilirse, diğer bazı devletler de parçalanacak. Nitekim Suriye’de yerleşik Kürtlere yönelik planlar Irak ve Suriye Kürtlerini birbirlerine coğrafi olarak bağlamayı hedefliyor.
Suriye’nin bölünmesi Irak, Suriye ve Türkiye’nin güneydoğusunda bir Kürt devletinin kurulmasının yolunu açacaktır. Kürt devleti kurulursa, Türkiye’nin güneydoğusu da buna katılacaktır. Suriye’nin Dera kentinde Libya-Bingazi benzeri bir model uygulanmaya çalışılıyor. Lazkiye’de mezhep temelli çatışmalar hedefleniyor. Kentteki olayların simge mekânı haline gelen El Ömerî Camisi imamı Şeyh Ahmet Siyasina, bölgede emirlik ilan etme hazırlığı içindedir.
Suriye’de Kürt azınlık önderleri, Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esad’a karşı başlatılan ayaklanmaları destekliyor ve şu görüşleri savunuyorlar:“Kürt halkı Suriye mozaiğinin bir parçası ve rejime karşı isyanın ana unsurlarındandır, tüm çıkarları da rejimin düşmesindedir. Esad’ın düşürülmesiyle Kürt sorunu çok önem kazanacaktır. Bu değişiklik Kürt azınlığın yaşadığı Türkiye’yi de, Kürtlerin geniş bir otonomiye sahip oldukları Irak’ı da etkileyecektir. Yeni Suriye anayasasında Kürtlerin hakları verilmeli ve Kürtçe resmi dil olarak tanınmalıdır. Suriye devrimi Kürt sorunu çözülmeden tamamlanmayacaktır (4).”
“ Mozaik” lafına dikkat! Bir yerlerden gözünüz ısırıyor, değil mi?
B) İran, Oded Yinon’un raporunda Türkiye ile birlikte “kolay bölünebilecek Arap olmayan Müslüman devletler” kategorisinde yer alıyor. Türkiye’nin bölünme stratejisinde Kürtlere, İran’ın bölünme sürecinde ise Azeri Türklerini ağırlık veriliyor. İran -Türkiye gibi- uzun yıllardır Batı’nın tehdidi altında. İran’ı beş parçaya bölmek istiyorlar(5).
Yabancı istihbarat birimleri İran’daki etnik gruplar üzerinde gizli çalışmalar yapıyor. Birçok ülkede olduğu gibi İran’da da etnik grupları kışkırtmaya çalışan Batılı güçler var.Örneğin Amerika bölgede dini, etnik kimlik ve politik grupları kullanarak İran’ı bölmeye çalışıyor. Belucîler, Azerîler, Kürtler ve Araplar kışkırtılarak, ülkenin en az beş parçaya bölünmesinin planlandığını gösteren Pentagon raporları var. Federe bir İran devleti propagandası uzun zamandır gündemde tutuluyor.
Amerikan istihbarat örgütü CIA, Türkleri ve Kürt muhalif grupları hem birbirine karşı, hem de hükümete karşı aynı anda destekliyor. Washington CIA vasıtasıyla İran’daki etnik azınlık grupları arasındaki muhalefet milislerine yardım ediyor. Ayrılıkçı hedeflere yönelik maddî kaynaklar, doğrudan CIA’nın örtülü ödeneğinden sağlanıyor. Kuzistan bölgesindeki Arap muhalefet grubu, Amerika tarafından finanse ediliyor. Muhalif liderler Tahran rejiminin devrilmesi için Amerika’nın ve Avrupa’nın yardımına güveniyor. Amerikan Kongresi, Kürt, Azerî, Arap ve Belucî muhalif grupların temsilcilerini sık sık ağırlamaktadır.
SONUÇ
Çocukluğumuzda bir öykücük anlatılırdı; babalarımız, öğretmenlerimiz, büyüklerimiz sık sık tekrarlar, adeta beynimize işlerlerdi:
Bir babanın beş oğlu varmış. Birbiriyle geçinemez, hep kavga ederlermiş. Baba, “Birbirinizi sevin, birlik olun!” dermiş ama, hiç oralı olmazlarmış.
Ve sonunda o kaçınılmaz gün gelmiş, baba ölüm döşeğine düşmüş. Beş çocuğunu yanına çağırmış, kendisine beş çubuk getirmelerini söylemiş. Baba, çubukları bir araya getirip oğullarına vermiş. “Kırın, bakayım bu çubuk demetini” demiş. Hiçbiri başaramamış. Bunun üzerine baba demeti alıp, çubukları bu kez teker teker uzatmış oğullarına. Kardeşlerin hepsi de çubukları kolayca kırmış. Bunun üzerine baba şöyle konuşmuş:
“Yavrularım, siz bu çubuklara benzersiniz. Eğer birlik olursanız, kimse size dokunamaz; güçlü olur, her tehlikeyi savuşturursunuz. Yok ayrılık güder birbirinizle çekişirseniz, zayıf düşer, şunun bunun oyuncağı olur, yenilir, ezilirsiniz. Unutmayın, birlikten kuvvet doğar.”
Öykücük hatırlayabildiğim kadarıyla böyle…
***
Çirkin Batı bütün o “hak, hukuk, özgürlük, demokrasi” söylemlerini hep sizleri parçalamak, karşı karşıya getirmek için kullanıyor.
Bu kavramları istismar ederek sizden istediklerine karşı çok dikkatli olun.
Onlar farklılıklarınızı sizi parçalamak için kullanıyorlar; siz farklılıklarınızı birlik için, daha çok kaynaşmak için kullanın.
Onlar sizi parçalamaya çalıştıkça siz direnin, eskisinden daha fazla birbirinize sokulun, etle tırnak gibi olun.
Güçlenin, kovun o hainleri yurdunuzdan, onlara bu fırsatları vermeyin.
Ey Ortadoğu dikkat!…
Başka çareniz yok.
Kaynak: http://www.cihandura.com
- Yazımda şu değerli kaynaktan geniş ölçüde faydalandım: Banu Avar, Böl ve Yut, 4.B., Remzi Kitabevi, İst., 2009, ss. 35-150
- Yazımda şu değerli kaynaktan geniş ölçüde faydalandım: Banu Avar, Böl ve Yut, 4.B., Remzi Kitabevi, İst., 2009, ss. 35-150
- Aydınlık, 27.5.2011.
- Cumhuriyet, 7.9.2011
- Ardan Zentürk, “Odet Yinon”, http://www.haber10.com/makale/23433/ (11.9.2011)
Kaynak: http://www.cihandura.com